"Oysa bu acıların yanında mutluluk duymaya da hakkımız yokmuydu?"

Şöyle bir başımı kaldırdım. O özgürce uçan kuşlara öyle imrendimki! Uçmak dileğini yapmak, özgür olmak... Ne kadar güzel şeylerdi bunlar...

Bir küçük serçenin kanat çırpınışlarıyla okyanusları aşmış, uzaklara çok uzaklara gitmiştim.

Gönlümde bir adada olma isteği aşırı ve sabredilmez derecede belirmişti. Bir anda düşündüm ki, her yerde özlemle aradığım bir şeyler var. Dilediğimce yaşayabileceğim güzellikte bir yer. Toplumu çepe çevre kuşatan cinayet ve savaşlardan, ahlak kurallarından, politikadan, ekonomiden, paradan uzaklarda, hemde çok uzaklarda istedimmi gülüyor, istedimmi ağlayabiliyorum. Öyleki o yerlerde yüze dost görünüp kara günlerimde arkamdan taş yağdıranlar yok...!

Bir işci gibi bir memur gibi her ay başı yeni bir zam yolunu gözlediğim falan yok. Bir gün boyu çalışan insanlarla aynı otobüste bulunduğum o akşam saatlerindeki iğrenç, melun ter kokusu yerine buram buram özgürlük kokan bir yerdeyim. Burada özgürlükle kırıştırıyorum diye toplum beni ahlak kurallarıyla kendisinden soyutlayamıyor...

Uzun sözün kısası; Her şey benim. Her şey bende bitiyor. Tıpkı bende başladığı gibi...

Ah ahh, ne yazıkki bunların birer gerçek olabilme ihtimali sıfır bile değildi. İnsan olarak bir çok acılara hemde ömür boyu katlanmak zorundaydık. Oysa bu acıların yanında mutluluk duymaya da hakkımız yokmuydu? Yaşamımızda sevgiye, iyiliğe, aşka yer açarak mutlu olmak elimizde değilmiydi?

Elbette sonsuz bir özgürlük olmayacağı gibi sonsuz bir mutlulukta olamazdı. Payıma düşen, mutluluğa elimden geldiğince başkalarını da mutlu kılarak kavuşmalıydım. Oysa bu halde mutlu olmam benden çok tesadüflerin elindeydi. Belki de beni dünyanın en mutlu insanı edecek olan olay, şu önümdeki kısacık zaman aralığında gerçekleşecekti. Belki de yıllar sonra, veya hiç bir zaman. Bunlar birer ihtimaldi...

                                                                                                "Külkedisi"